Een veelbewogen jaar

Het afgelopen jaar begon met mijn reis naar Bali en bezoek aan Sydney. Na 3 jaar verbannen te zijn geweest was het fijn om te ervaren dat ik weer welkom was. In Sydney sloot ik een mooi maar ook moeilijk hoofdstuk af en zo verliet ik als dubbel vrij vrouw het mooie Australië om daarna mijn reis op Bali af te maken.

Op Bali regelde ik een baan voor de zomer. Bij thuiskomst kocht ik snel een auto en vertrok ik (na het verwerken van een heftige Bali Belly) vrijwel direct naar het Franse Cap Ferret. Daar kwam ik te werken op een mooie grote camping, vlak aan zee, perfecte golven, helemaal mijn ding… Die mooie droom bleek al snel een nare nachtmerrie. Na een week reed ik mijn auto total loss bij een pittig auto ongeluk. Bij het zien van hun accommodatie of de zoveelste slapeloze nacht stonden gasten dagelijks met de tranen in hun ogen aan mijn receptie. Door verzakte staanplaatsen en heel veel slecht weer stond ik elke dag modder uit tenten te scheppen. Gestrest liep bij mij de emmer over toen uiteindelijk een van mijn Franse gasten uit frustratie besloot met een mes hun hele tent open te snijden en ik daardoor op een drukke wisseldag een heel tentzeil moest vervangen. Ik vroeg overplaatsing aan, werd op deze camping vervangen door een ouder echtpaar en vervolgde mijn zomer in het Noord Italiaanse San Cristoforo. De rest van die zomer viel letterlijk in het water door constant aanhoudende regen. Gelukkig had ik leuke collega’s en heb ik toch genoten van een heftig zomer seizoen.

Na deze heftige zomer bedacht ik dat het wellicht tijd werd voor een stabieler leven en een vaste baan in Nederland. Zonder duidelijk doel ging ik solliciteren op banen die me wel wat leken. Na een enkel gesprek en heel veel afwijzingen, hield ook mijn uitkering op. Ik besloot dan maar te solliciteren op een baan in de horeca op Vlieland, en jawel, ik mocht proef komen draaien in een hotel/restaurant. Maar nog voordat ik begon kreeg ik het bericht waardoor mijn leven echt stil kwam te staan. Mijn ex, beste vriend en collega Ellard Kootker overleed op 23 september op 29 jarige leeftijd tijdens zijn voetbaltraining aan een hartstilstand.

Hij stond pas aan het begin van een leven waarin hij echt ging doen wat hem gelukkig maakte. Hij had zoveel plannen. Nooit meer.. is heel onwerkelijk, pijnlijk en onrechtvaardig. Het heeft me veel moeite gekost (en als ik er nu weer bewust mee bezig ben doet het dat nog steeds) om te accepteren dat het leven verder gaat zonder hem. Dat ik hem nadat we terugkwamen uit Oostenrijk niet meer in levende lijve heb gezien. Dat het geen zin meer heeft om hem te whatsappen. Dat hij zijn plannen nooit zal waarmaken en dat ik een leven zal hebben en dingen mee ga maken terwijl het voor hem hier ophoudt. Verdriet en leegte vulden de maanden die hierop volgden.

Nog minder dan voorheen had ik een idee van wat ik wilde gaan doen, nog minder dan voorheen was ik gemotiveerd om ergens voor te gaan. Ik solliciteerde wel maar dat liep allemaal op niets uit. Op een gegeven moment werd ik benaderd door een recruiter van een uitzendbureau, ik leek haar zeer geschikt voor een baan bij een bank. Ik moest een opleiding volgen om een certificaat te behalen en als ik dat goed zou afronden zou ik alleen nog een screeningsgesprek hebben om daarna aan de slag te kunnen. Het leek me wel wat, ik had weer een doel en dus ging ik er voor. Weken lang alles aan de kant gezet en hard gestudeerd om met een mooi cijfer mijn certificaat te behalen. 6 Weken lang had ik vertrouwen gehad in de belofte van de recruiter, ik was positief en was al plannen aan het maken over waar ik zou gaan wonen enzovoorts. 2 Weken na het behalen van mijn certificaat hoorde ik, de dag voordat het gesprek zou zijn, dat ik toch niet op gesprek mocht komen.

Een paar dagen was ik boos, verdrietig en leek wanhoop weer met me aan de haal te gaan. Totdat ik het besluit nam om te kijken of er nog een mogelijkheid zou zijn om weer naar Oostenrijk te gaan. Ik had deze optie eerder aan de kant geschoven omdat ik bang was dat het te pijnlijk zou zijn. Ellard had zelf deze winter terug naar Oostenrijk willen gaan en hij had zeker gewild dat ik zou doen wat mij gelukkig maakt. Dus benaderde ik Wens Chalets (voor wie ik 2 jaar terug in Sölden werkte). Twee dagen later zat ik op een vlucht naar het Franse Les Menuires. Als troubleshooter reisde ik in februari en maart langs verschillende skioorden en zo heb ik een fantastische winter gehad.

Het winterseizoen brak ik uiteindelijk wat vroeger dan gepland af om voor Vacansoleil als coördinator te gaan werken op een grote camping in het Italiaanse Toscane. Ik ben nu een maand verder en heb het goed naar mijn zin.

Over wat de toekomst me brengt maak ik me niet druk, wie dan leeft wie dan zorgt. Ik geniet nu van elke dag, koester mooie momenten en kijk met een positief gevoel vooruit. Doen wat goed voelt is wat ook nu weer voor me blijkt te werken. Onder dat motto hoop ik hier in de toekomst dan ook vooral veel mooie ervaringen met jullie te mogen delen.

Pluk de dag!