Het avontuur is voorbij

Ik ben weer thuis.

Geheel onverwacht ben ik een paar weken eerder dan gepland weer thuis. Velen zullen ‘mijn verhaal’ inmiddels gehoord hebben maar bij deze alsnog het hele verhaal uit eerste hand.

Zondag 31 oktober rond 3.00 uur in de ochtend kregen Steve en ik een wake up call in onze hostel kamer in Christchurch. Om 4.00 uur moesten we op het vliegveld zijn zodat we om 6.00 uur terug naar Sydney konden vliegen. Na een heerlijk rustige vlucht aangekomen op het vliegveld van Sydney. Omdat Steve een Australisch paspoort heeft zijn we allebei aangesloten in een andere rij voor de paspoortcontrole aangesloten, toen ik na lang wachten eindelijk aan de beurt was werd mijn paspoort ingenomen en me verteld dat de immigratie dienst met me wilde praten. Ik moest even wachten (er werd een rood lichtje aangedaan bij het controle poortje) en even later werd ik door een douane beambte bij mijn poortje opgehaald. Ik mocht Steve, die inmiddels onze bagage al van de band had gehaald even gaan halen om te zeggen dat ik even moest wachten omdat ze wat vragen voor me hadden.

Na even gewacht te hebben kwam de beambte naar me toe met een hele stapel papierwerk naar me toe. Ik moest globaal (maar toch van week tot week) vertellen wat ik had gedaan sinds het moment dat ik in Australië was. Dus ik heb mijn hele verhaal verteld.. ik had wel door dat het om mijn 2e working holiday visum ging, dus toen ik bij het stuk waarin ik heb gewerkt aan kwam heb ik verteld dat ik op 3 verschillende boerderijen had gewwoofed, en dat ik overal zo’n maand was gebleven en daarna weer verder de rest van het land rond ben gereisd. Ze vroeg wat het wwoofen precies inhield en toen is ze even gaan informeren of dat wel geldig was voor dat 2e visum. Toen ze terug kwam zei ze dat het wwoofen geen probleem was maar vroeg ze of ik zeker wist dat het verhaal zoals ik het zojuist had verteld wel klopte. Ik kreeg het warm en met de twijfel in mijn stem zei ik dat dat is zoals het is gegaan. Mevrouw de beambte keek me twijfelend aan en zei toen dat ik op het aanvraag formulier voor mijn 2e visum iets anders heb geschreven en dus mocht ik mee komen naar een van de verhoorkamers voor wat meer vragen. Steve werd naar huis gestuurd, met de boodschap dat het wel even zou gaan duren en dat ik wel kon bellen als ik klaar was.

(Even voor de duidelijkheid, in mijn verhaal heb ik verteld dat ik op alle 3 die boerderijen ongeveer een maand heb gewerkt, in een periode van ongeveer 4 maanden.. maar op mijn aanvraag formulier heb ik de echte data geschreven en toen gezegd dat ik 6 weken na het laatste werk weer terug ben gegaan naar de 2e boerderij om daar nog een maand te werken om zo toch mijn 88 verplichte dagen bij elkaar te krijgen. Ik had toen gedacht dat ze het misschien wel zouden controleren door die boerderijen te bellen, ten eerste wordt voor wwoofen niets geregistreerd en denk ik niet dat die werkgevers zich mij überhaupt zouden herinneren en die 2e boerderij was inmiddels verkocht en mijn theorie was die mensen toch niet meer zouden kunnen achterhalen. Dus dat het allemaal wel goed zat.)

In de verhoorkamer aangekomen werd er een taperecorder aangezet en werd me verteld dat als zou blijken dat ik daar niet de waarheid vertelde ik een criminele activeit zou begaan en daarnaast een hoge boete kon verwachten. Ik had al wel door dat ik me hier niet meer uit zou kunnen redden en dus heb ik me daar bij mijn woord gehouden dat ik deze keer de waarheid had verteld.. waarmee het besluit was dat ik de immigratie dienst valse informatie heb gegeven en niet aan de voorwaarde (de 88 dagen werk) voor het verkrijgen van mijn 2e visum heb voldaan en daarmee mijn visum werd geannuleerd en ik de komende 3 jaar niet meer welkom ben. Nare bijkomstigheid was dat omdat ik nu illegaal was ik ook het land niet meer in mocht en omdat Steve het vliegveld al had verlaten hij daar niet meer in mocht en we dus geen afscheid meer mochten nemen. Ik mocht nog een betoog houden waarom ze mijn visum niet zouden moeten annuleren (ik heb het op emotionele schade gegooid) maar het feit dat ik valse informatie heb gegeven woog zwaarder en dus was er niets meer dat ik kon doen. Ze zouden me op de eerst mogelijke vlucht terug naar Europa zetten, diezelfde dag of de volgende (in welk geval ik de nacht in een detentie centrum had moeten doorbrengen). Rond 4 uur die middag kwam er iemand van de beveiliging van de luchtvaartmaatschappij met me praten om te kijken of het wel veilig was om mij te vervoeren en kreeg ik te horen dat het me 1200 dollar zou gaan kosten (waar ik na wat protest, ik had zelf al een vlucht betaald naar Europa en had hier nu echt het geld niet voor, toch onderuit ben gekomen) en dat ik om 6 uur op een vlucht naar Londen zou zitten. Ik mocht Steve nog bellen om te zien of hij mijn laptop naar het vliegveld kon brengen, die werd door de beveiligingsman bij de check-in balie opgehaald en bij mij gebracht.

Na zo’n 9 uur in dat verhoorkamertje te hebben gezeten werd ik uiteindelijk door 2 vrouwen van de immigratiedienst opgehaald die me door de achteringang naar mijn vliegtuig hebben begeleid alwaar ik voor alle andere passagiers het vliegtuig in werd gebracht. Tijdens de vlucht kreeg ik een ‘gewone behandeling’ alleen mocht ik geen alcohol drinken. Bij de overstap in Bangkok werd me verteld dat ik even moest wachten omdat ze me ook daar weer door het vliegveld moesten begeleiden van het vliegtuig tot aan de boarding gate, ik mocht overal wachtrijen voorbij lopen en werd opnieuw als eerste het vliegtuig in gebracht. Uiteindelijk na al een hele lang reis in Londen aangekomen was het even onduidelijk of ik nu mijn gang mocht gaan, maar na overleg was ik bij de uitgang van het vliegtuig vrij om te gaan. Ze hadden voor mij een ticket terug tot aan Londen geregeld, maar vanaf daar moest ik het zelf maar zien.. Omdat er van Londen Heathrow geen goedkope vluchtmaatschappijen vliegen heb ik bij British Airways die middag een ‘goedkoop’ ticket (ongeveer 150 pond, voor amper 20 minuutjes vliegen…) gekocht en kwam ik na nog 6 uur in Londen op het vliegveld wachten uiteindelijk rond 5 uur ’s avonds aan in Amsterdam waar papa en mama me op hebben gehaald en ik inmiddels in Cromvoirt de meeste familie en vrienden weer heb gezien.

Sinds een paar dagen ben ik nu weer in Utrecht waar ik hard aan het proberen ben mijn leventje weer op poten te krijgen. Voorlopig kan ik even in de kamer van mijn lieve vriendinnetje Yvette verblijven om vanuit hier opzoek te gaan naar een baantje (heb gisteren op een paar vacatures gereageerd maar heb er nog niets van gehoord) en woonruimte (het liefst een appartementje voor mezelf of met een paar mensen gedeeld, maar niet meer in een groot studentenhuis).

Ik vind het allemaal nog heel onwerkelijk, ik mis Steve en het leven dat we samen hadden in Australië. We hebben niet meer de tijd gehad om het te hebben over hoe het nu met ons verder gaat, ik kan daar dus op het moment ook niets over zeggen.. zoals al vaker het geval is geweest zal de tijd het wel leren. Ik heb nog geen idee wat ik hier weer wil en wil dan ook voorlopig maar gewoon een leuk baantje te vinden en vanuit daar maar weer verder zien.

Ik denk dat mijn verhaal zo redelijk volledig is.. maar als iemand toch nog graag iets meer wil weten of iets niet helemaal duidelijk is hoor ik het graag. O.. en als iemand iets hoort over een appartementje of iemand met een appartementje in Utrecht die een huisgenoot zoekt zou ik graag aangeraden worden.

Tot snel weer, ergens hier in Nederland.

Wendy